Vitaminat, lufta me Sindromin Down

‘Personi i cili thotë, se nje gjë nuk mund të bëhet, nuk duhet të ndalojë personin i cili beson se mund ta arrijë atë’- Fjalë e urtë kineze

Nga Andrew W. Saul

Në fillim të vitit 1981, institucionet mjekësore dhe arsimore u tronditën: Ruth F. Harrell dhe kolegët e saj, në Procedurën e Akademisë Kombëtare të Shkencave treguan se doza të larta të vitaminave përmirësojnë inteligjencën dhe përparimin edukativ të fëmijëve me aftësi të kufizuara, duke përfshirë ata me sindromin Down. Dr. Harrell, e cila kishte hetuar efektet e vitaminave mbi aftësitë e të mësuarit për 40 vjet, nuk e kishte shpikur idenë e terapisë me megavitamina në ndonjë letër, por e kishte provuar atë. Më në fund, falë rezultateve, ajo arriti të tërheqë vëmendjen shumë të nevojshme publike mbi rolin e të ushqyerit në aftësitë e kufizuara të të mësuarit, një problem që mjekësia konvencionale dhe farmaceutika kanë dështuar për ta zgjidhur.

Fillimi i Luftës së Dytë Botërore ishte koha kur kreu hulumtimet e saj të para, mbi atë që ajo e quajti “superfeeding” (Superushqyesit). Teza e saj si profesore e Universitetit Kolumbia, Nju York “Efekti i shtuar i tiaminës në të mësuarit” u botua nga universiteti në vitin 1943. Hulumtimi i saj nuk bënte fjalë për ushqime të fortifikuara me vitamina, por për “ushqyes të shtuar” që do të thotë “të ofruar nga tableta shtesë”. Lufta e Dytë Botërore sapo kishte përfunduar kur Dr. Harrell në 1946 botoi në “Journal of Nutrition”, se “një futje liberale e tiaminës (vitamina B1) përmirëson një numër të aftësive mendore dhe fizike të fëmijëve të jetimoreve.” Nga 1956, Dr. Harrell kishte hetuar “Efektin e dietës së nënave për inteligjencën e pasardhësit”, duke gjetur se “plotësimi i shtatzënave dhe nënave në kohën e laktacionit (ushqyerjes me gji) me vitamina, rrit koeficientin e inteligjencës së pasardhësve të tyre deri në tre dhe katër vjeç.”

Tiamina (Vitamina B-1)

Disa kanë dëgjuar për sëmundjen Beri-Beri dhe ajo ngjason me sindromin Down. Fëmijët me sëmundjen Beri-Beri janë të paaftë për të mësuar në shkollë. Kjo paaftësi është e lidhur me mangësinë në tiaminë (Vitaminë B1) dhe është e përhapur në vendet e varfra. Ndërsa në klasat amerikane, në vend të sëmundjes Beri-Beri haset Sindromi Down, megjithatë që të dyja paraqesin një mangësi në tiaminë dhe të dyja diagnozat ndihmohen me plotësimin me tiaminë. 70 vjet më parë, një gazetar shkroi: “Një eksperiment është kryer nga Dr. Ruth Flinn Harrell, që përfshiu 104 fëmijë nga 9-19 vjeç. Gjysmës së fëmijëve u është dhënë një pilulë vitaminë B1 çdo ditë dhe gjysmës tjetër i është dhënë një kokërr placebo (pa efekt). Testi zgjati 6 javë dhe tregoi se grupi që mori Vitaminë B1, kishte fituar ¼ më shumë aftësi për të mësuar, sesa grupi tjetër.”

Sheqeri djeg Vitaminën B1

Shumë karbohidrate dhe sheqer në tryezë rrisin nevojën e trupit për tiaminë. Fëmijët hanë shumë sheqer. Një konsum i madh sheqeri pa marrë vitaminë shtesë, është i njëjtë si një mangësi në vitaminë. Tashmë një numër ushqimesh janë identifikuar si përgjegjëse ose rënduese të ADHD (çrregullime të vëmendjes, te mësuarit dhe hiperaktivitetit tek të fëmijët. Mangësia në një vitaminë në disa raste mund të bëhet varësi në vitaminë. Sëmundja kronike Beri-Beri mund të rezultojë në varësi ndaj tiaminës (Vitaminës B1), në të njëjtën mënyrë siç rezulton edhe pelagra kronike në varësi ndaj niacinës.

Vitaminat B-kompleks

Vitaminat B-kompleks si grup janë absolutisht jetike për funksionin nervor, aq sa nuk është e mundur që një fëmijë të ketë rezultate të mira në shkollë, duke pasur nerva të kequshqyera. Në mënyrë të veçantë, është provuar se mangësia në tiaminë shkakton jo vetëm humbjen e funksionit nervor dhe në fund paraliza, por edhe humbje të kujtesës, reduktim të vëmendjes, nervozizëm, konfuzion dhe depresion. Mangësia në Riboflavin (B2) shkakton dëmtimin e indeve nervore, që mund të manifestohet si depresion dhe histeri. Mangësia në Niacin (B3) shkakton humbjen e kujtesës dhe paqëndrueshmëri emocionale. Mangësia në vitaminë B6 rezulton në prodhimin e dëmtuar të neurotransmetuesve dhe konfuzion mendor. Mangësia në Acid folik shkakton nervozizëm, apati, harresë dhe armiqësi. Mangësia në Vitaminë B12 shkakton

e palcës kurrizore, lodhje, dizorientim, ngathtësi, çrregullim vizual, çrregullime ortopedike etj.

Këto simptoma, që në përgjithësi shfaqen pas mangësisë së zgjatur, janë shumë serioze dhe nëse nuk trajtohen, rezultati përfundimtar do të jetë vdekja. Praktikisht, mungesa e çdonjërës prej vitaminave B çon në dëmtime neurologjike, që pengojnë aftësitë mendore dhe shkaktojnë probleme të sjelljes.

Harrell thotë se tiamina dhe pjesa tjetër e vitaminave punojnë më mirë si ekip. Ajo kaloi nga terapia me vetëm vitaminë B1, në terapinë e plotësimit të njëkohshëm me shumë ushqyes dhe megadoza. Ajo arsyetoi se fëmijët me aftësi të kufizuara, për shkak të mangësive funksionale, mund të kenë nevojë për nivele më të larta të ushqyesve, sesa nivelet normale.

Suplementet për sindromën Down sipas Harrell

L-Lysine
Magnez
B6
Zink
Selen
Alfa-lipoic acid (vaj kokosi)
Triptofan/ 5-HTP
Metil B-12
Acid folik
L-Methionine
L-Tyrosine
TMG / Betaine
Taurina
Litium orotate

DEBATI SHKENCOR

Dr. Harrell rriti koeficientin e inteligjencës së fëmijëve

Rezultatet e Dr. Harrell nuk janë përsëritur më, sepse dozat e saj nuk janë respektuar

Dr. Harrell parashikoi se përdorimi i megadozës do të rezultojë në “breshëri polemikash”. Një numër eksperimentesh të cilave iu bë shumë publicitet, imituan punën e Dr. Harrell, por imitimet dështuan, në momentin kur autorët e tyre refuzuan të përdorin dozat e përshtatshme. S’ka dyshim se kushti themelor ishte kopjimi origjinal i eksperim

entit. Megjithatë, ata që u përpoqën të kopjonin eksperimentin e Harrell, nuk iu përmbajtën protokollit të saj për dozat dhe si pasojë nuk arritën të marrin rezultatet e saj. F. Jack Warner, një mbështetës i terapisë së Harrell shkruan: “Edhe sot, shumë mjekë tallen me vlefshmërinë e studimit të Dr. Ruth Harrell, por vlerat kimike të shtojcave të protokollit të saj nuk janë zbatuar. Paradoksalisht janë provuar studime në doza të vogla. Imagjinoni klonimin e një deleje, duke marrë një iriq dhe pastaj duke pretenduar se ishte faji i deleve!”

Studimi i Dr. Harrell ishte i suksesshëm, për shkak se ekipi i saj i dha fëmijëve me aftësi të kufizuara në të mësuar doza shumë më të mëdha të vitaminave, sesa hulumtuesit e tjerë janë të prirur për të përdorur: 100 herë mbi normat e RDA –së riboflavinë (Vitamina B2), 37 herë mbi normat e ARZH Vitaminë B3 (dhënë si niacinamide), 40 herë mbi normat e ARZH vitaminë E, 150 herë mbi normat e AZHR, thiamine (B1). Minerale plotësuese janë dhënë gjithashtu, si dhe ektrakt tiroideje për të trajtuar hipotiroidizmin. Ekipi i Dr. Harrell arriti rezultate që ishin statistikisht aq të larta, saqë kishin një probabilitet pranë të pamundurës, për të qenë rastësore. (Probabiliteti <0.001) E thënë thjesht, Ruth Harrell gjeti se IQ, koeficienti i inteligjencës është proporcional me dozat e lëndëve ushqyese. Kjo në të njëjtën kohë është sa elementare, po aq edhe ekuacioni më i diskutueshëm matematikor në mjekësi.

Kundërshtarët e Harrell: “Difekti në kromozom nuk ndryshohet”

Nëse ka rezistencë nga mjekësia ortodokse (konvencionale) për të përdorur vitaminat në rritjen e aftësisë për të mësuar të studentëve, kjo pengesë është edhe më e fortë, kur është fjala se vitaminat mund të ndihmojnë fëmijët me sindromin Down. Kritikët e teorisë

së të ushqyerit, thonë se, nuk mund të prishet trisomia e kromozomit 21, që është defekti që shkakton sindromin Down. Por terapia ushqyese nuk është një përpjekje për të korrigjuar kromozomin. Ndërhyrja ushqyese mund të ndihmojnë trupin, të kompensojë një handikap gjenetik. Roger Williams, zbulues i acidit pantotenik (Vitamina B5), e quajti këtë “koncept genetotrofik”. Sëmundjet Genetotrofike janë sëmundje në të cilat modeli gjenetik i një individi kërkon një furnizim më të madh me një ose më shumë përbërës ushqimorë dhe, kur furnizimi me këta përbërës është i mirë, sëmundja përmirësohet.

Në zemër të çështjes është mosmarrëveshja mbi përkufizimin dhe interpretimin. Së pari, çfarë saktësisht përbën një “mangësi” ushqyese? Pasuesit e dietologjisë konvencionale thonë se mangësia e përhapur e vitaminave tek fëmijët me sindromin Down është një supozim i rremë. Për ata është e neveritshme ideja, se doza 100 herë më të larta se ato të miratuara nga RDA veprojnë efektivisht. Ata thonë se nëse është e nevojshme një vitaminë shtesë, kjo është një tabletë multivitamine, jo më shumë sesa një herë në ditë. Ndërsa ata që mbrojnë terapinë e vitaminave përgjigjen se sindromi Down krijon një “mangësi funksionale”, e cilat duhet të mbushet me plotësim e duhur me vitamina. Dr. Harruell, ish- drejtore e departamentit të Psikologjisë në Universitetin Kolumbia tha se Institutet Kombëtare të Shëndetit nuk dinë asgjë në lidhje me fushën e plotësimit të dietës.

Një argument tjetër i përhapur është se, nuk ka prova se sindromi Down rëndohet në rast të të ushqyerit të dobët të fëmijëve dhe as prova se lehtësohet nga të ushqyerit e mirë. Argumenti vazhdon se Sindromi Down është një sëmundje e përcaktuar gjenetikisht. Por me siguri që gjenet nuk veprojnë në një vakuum lëndësh ushqyese. Për shembull, vitamina E ka treguar kohët e fundit se favorizon mbrojtjen e materialit gjenetik në qelizat e pacientëve me sindromin Down. Vitamina E shmang limfocitet në G2 kromozomal. Kjo do të thotë një rënie e dëmtimit kromozomik prej dëmit oksidativ.

A mundet që ushqimi optimal të kompensojë një defekt gjenetik?

Historia prekëse e një fëmije

Edhe pse pyetja më e gjerë është: “A mundet që të ushqyerit optimal të ndihmojë për të kompensuar një defekt gjenetik?”, pyetja thelbësore është kjo: “Të ushqyerit a mund të ndihmojë një fëmijë Down?”

Dianne Craft, një mësuese e edukimit special, komentoi në 1981 hulumtimin e Doktoreshë Harrell: “Dr. Harrell vuri në dukje se, kur ka pasur një rritje me 10 pikë në IQ (koeficienti i inteligjencës), familja e ka vënë re atë. Kur ka pasur një rritje 15 pikë në IQ, mësuesit e kanë vënë re atë. Kur ka pasur një rritje 20 pikë në IQ, lagja e ka vënë re atë.” “Historia e një fëmije është veçanërisht prekëse. Ky fëmijë 7-vjeçar ishte ende i veshur me pelena, nuk i njihte prindërit e tij dhe nuk thoshte asnjë fjali. Aftësitë e tij motorike ishin relativisht të padëmtuara dhe ai mund të ecte mirë. 40 ditë pasi i janë dhënë shtojca të mëdha vitaminash, nëna e tij telefonoi: “Ai është kthyer ashtu si një dritë elektrike. Ai ka kërkuar emrin e çdo gjëje. Ai pyet: “Çfarë është kjo?” Së fundi ai pyeti për babanë e tij. Unë i thashë: “Ky është babai yt dhe ti do ta quash atë baba” dhe ai shkoi drejt tij dhe i tha: “Baba!”. Unë mendoj se ai na njohu për herë të parë.” Ky djalë i vogël vazhdoi të ecë shumë mirë në mësimet e tij dhe përfundimisht u testua me një IQ prej 90 pikësh, e cila është koeficienti mesatar i inteligjencës.

Disa mund të mendojnë se rritja dramatike e koeficientit të inteligjencvës (IQ) tek fëmijët e studimit të

Harrell ishte thjesht efekt placebo (domethënë auto-sugjestion). Nëse është kështu, unë dua që çdo distrikt shkollor në tokë t’u japë pilula placebo sheqeri fëmijëve, për përfitime të jashtëzakonshme si kjo, në vetëm 8 muaj. Por asnjë eksperiment tjetër placebo i kryer nga dhjetëra studiues nuk ka guxuar t’i afrohet rezultateve spektakolare të Harrell. Ajo nuk mjekoi me gënjeshtra. Ajo ushqeu fort gjenet e fëmijëve.

Kur Dr. Harrell vdiq në vitin 1991, tashmë ajo nuk ishte më e vetme në suksesin e terapisë me megadoza vitaminash. Dianne Craft shkruan: “Për më shumë se 40 vjet, Dr. Henry Turkel trajtoi me sukses fëmijët me prapambetje mendore, duke përdorur metodat ortomolekulare. Ai përdori një kombinim me vitamina, minerale dhe terapi të hormoneve tiroide. Pacientët e tij u përmirësuan mendërisht dhe ata humbën pamjen tipike të fytyrës të Sindromit Down. Mbi 600 fëmijë u trajtuan me një normë përmirësimi 80-90%.

Shënim: Të gjitha materialet e Mjekësisë Ortomolekulare janë të bazuara në referenca të shumta shkencore

Ndryshime që ndihmojnë përparimin e fëmijëve Down

Jepuni fëmijëve me sindromin Down 6-8 gota ujë të filtruar në ditë
Jepuni lëngje të gjelbër me selino, majdanoz, karota, brokoli, bar gruri etj.
Përqafojini shpesh fëmijët Down, prekja është mjaft e rëndësishme
Orientojini që ata merren me ushtrime fizike
Mësohuni si të bëjnë ushtrime frymëmarrjeje të thella
Ushqejini me më më shumë peshk si ton, salmon, karkaleca deti
Mos u jepni fëmijëve lëngje të gazuara dhe ushqim artificial
Kufizoni sasinë e produkteve të qumështit
Largoni nga dieta e tyre sheqerin dhe miellin e bardhë
Shmangni pastën e dhëmbëve me fluor, tabletat anti-acid, parfumet
Ndihmojini të lehtësojnë stresin duke dëgjuar muzikë qetësuese
LUTJE … Ajo ka ndihmuar në të gjitha aspektet e jetës dhe shërimit

A është shafrani një trajtim për sindromin Down?

Shkruar nga Qadoshyah Fish

Unë jam më i madhi i 11 fëmijëve dhe vëllai im më i vogël është vetë, 4 vjeç. Gjatë viteve, unë kam hulumtuar kurkumin, përbërësin aktiv në shafranin e Indisë dhe kam gjetur të ketë shumë përfitime. Por, ka pasur një problem se si mund të zhytej në mënyrë adekuate në trup, veçanërisht në tru, ku është më e nevojshme. Për disa vite ne i dhamë vëllait tim, Osiyyah, shafran Indie me shpresë se kjo do të jetë e dobishme për të. Ne kurrë nuk vumë re ndonjë ndryshim, kështu që kush e di, nëse ai ishte duke e ndihmuar atë apo jo. Por nga fillimi i majit ne filluam duke i dhënë vëllait, kurkumin të përqëndruar në kapsula (Longvida curcumin). Si zakonisht kemi filluar me një dozë të vogël dhe ngadalë e shtuam dozën gjatë javës së parë. Ia nisëm me 500 mg/ ditë, pastaj e shtuam në 1000ms/ ditë për 8 javë. Pas 8 javësh i dhamë 1500ms/ ditë dhe pas një jave i dhamë 2000mg/ ditë. Kjo është doza që ai merr që nga korriku.

Rreth 2 javë pasi vëllai im, Osiyyah filloi duke marrë ekstrakt kurkumin, ne kemi vërejtur ndryshime. Ne nuk prisnim të shihnim ndryshim në këtë kohë, të paktën për 8 javë, por ndryshimet e nisura nuk ishin rastësi. Ata ishin të mëdha, ndryshime që unë kurrë nuk do t’i kisha pritur. Këto ndryshime përfshinin fjalorin e Osiyyah që ishte shumë i vonuar për moshën e tij. Ai filloi duke thënë fjalë të reja shumë shpesh, çdo ditë mësonte 1-5 fjalë të reja! Brenda 2 javësh, Osiyyah filloi të flasë me dy fjali shumë rregullisht. Ndërsa javët kalonin, ne kemi vazhduar në shohim ndryshime të mëdha. Të folurit e Osiyyah tani është i mahnitshëm. Ne jemi në muajin e pestë që i japim ekstrakt kurkumin dhe gjithnjë e më tepër dëgjojmë prej tij pyetje interesante “përse”, kush”, çfarë” etj. Është shumë i zoti dhe emocionuese për të parë Osiyyah kaq interaktiv dhe mirëkuptues në çdo gjë.